Gronkowce można podzielić ze względu na zdolność do wytwarzania specyficznego enzymu jakim jest koagulaza. Koagulazo-dodatnie bakterie to te, które mają zdolność produkować koagulazę, natomiast bakterie koagulazo-ujemne to bakterie, które koagulazy nie wytwarzają.
Test na obecność koagulazy
Część bakterii rodzaju Staphylococcus, w tym gronkowiec złocisty, posiada zdolność do wytwarzania białka koagulazy. Cecha ta jest wykorzystywana podczas testów na identyfikację bakterii. Test na obecność koagulazy, należy do testów biochemicznych, pozwala rozróżnić bakterie na podstawie odmienności metabolicznych.
Bakterie koagulazo-ujemne nie wytwarzają koagulazy.
Wyróżniamy koagulazę wolną oraz koagulazę związaną (tzw. dumping-factor). Koagulaza wolna wykrywana jest w teście probówkowym. Test wykonuje się przy użyciu 1 ml osocza do którego dodany jest antykoagulant zapobiegający samoistnemu tworzeniu się skrzepów oraz 0,5 ml bulionowej hodowli szczepu bakteryjnego. Probówkę należy inkubować w 37 st.C do 24h, sprawdzając wynik w 1, 2, 3, 4 i 24 godzinie badania. Utworzenie się skrzepu świadczy o pozytywnym wyniku testu. Koagulaza wolna uwalniana przez bakterie do podłoża zmienia obecny w osoczu fibrynogen w fibrynę, dzięki czemu tworzy się skrzep.
Koagulaza związana obecna na powierzchni komórek, wykrywana jest w teście szkiełkowym. Na szkiełko mikroskopowe należy nanieść gęstą zawiesinę bakterii, po czym ezą wprowadzić osocze ze szczawianem bądź cytrynianem. Koagulaza związana łączy się z fibrynogenem co można obserwować już po 5 sekundach od wykonania testu. Natychmiastowo następuje parakogulacja czyli zlepianie się komórek.