Do najważnieszych gatunków koagulazo-ujemnych gronkowców należą S. epidermidis,  S. haemolyticus, S. hominis, S. lugdunensis oraz S. capitis.

Znaczenie zwrotu koagulazo-ujemne możesz poznać w artykule https://notatkistudenta.pl/bakterie-koagulazoujemne-co-znaczy/

Staphylococcus epidermidis

Jako czołowy przedstawiciel gronkowców koagulazo-ujemnych jest w tej grupie wiodącym czynnikiem etiologicznym zakażeń. S. epidermidis jest składnikiem naturalnej mikroflory skóry i stanowi najpowszechniej spotykany gatunek
(od 65% do 90% wśród izolatów koagulazo-ujemnych). Bakterie te mają zdolność kolonizowania błon śluzowych, a także skóry, zarówno wilgotnej jak i suchej.  
S. epidermidis przeważa w zakażeniach krwi, zwłaszcza u pacjentów
z wszczepionymi sztucznymi zastawkami serca lub z cewnikami dożylnymi, stosowanymi powszechnie w szpitalach. Jako gatunek mający tendencje do tworzenia biofilmu związanego ze zdolnością produkcji śluzu bogatego w substancje ułatwiające przyleganie, odpowiada za większość zakażeń związanych z wprowadzeniem do organizmu np. protez stawowych, sztucznych zastawek, cewników.
Zakażenia spowodowane przez ten gatunek związane z obecnością ciała obcego często możliwe są do wyleczenia dopiero przez usunięcie ogniska pierwotnego zakażenia np. skażonego portu naczyniowego, bez dodatkowego stosowania antybiotykoterapii. Badania opublikowane w 2010 przeprowadzone w Japonii, mające na celu ocenę inhibicji wzrostu gatunku  S. aureus w obecności S. epidermidis sugerują, że obecność S. epidermidis może mieć probiotyczną funkcję w zapobieganiu kolonizacji bardziej patogennych bakterii, takich właśnie, jak gronkowiec złocisty. Jednakże wciąż brak jest wyraźnych dowodów in vivo na to, że gronkowiec naskórkowy wydziela czynniki wpływające hamująco na kolonizację innych drobnoustrojów.

Staphylococcus haemolyticus

Zaraz po S. epidermidis jest drugim najczęściej izolowanym z krwi gatunkiem koagulazo-ujemnym gronkowca. Jest rozpowszechniony zarówno u ludzi, jak
i u zwierząt. Jako patogen oportunistyczny ma zdolność do kolonizowania skóry.
S. haemolyticusmoże powodować zapalenie otrzewnej, zapalenie ucha środkowego
i zakażenia dróg moczowych, a w skrajnych przypadkach nawet posocznice. Ostatnie badania wskazują, że oporny na metycylinę S. haemolyticus (MRSH
methicillin-resistant S. haemolyticus) jest jednym z najczęściej izolowanych gatunków gronkowca wśród noworodków w jednostkach intensywnej terapii. Wzrost częstości występowania S. haemolyticus opornego na metycylinę jako czynnika etiologicznego zakażeń szpitalnych, zwiększa ryzyko pojawienia się oporności również na inne antybiotyki.

Staphylococcus hominis

Wśród gronkowców koagulazo-ujemnych S. hominis stanowi trzeci najczęściej izolowany patogen z krwi osób o obniżonej odporności. Zwykle nie jest chorobotwórczy, często występuje jako składnik naturalnej flory bakteryjnej skóry.
W ostatnich latach zaobserwowano jednak wzrastającą tendencję do oportunistycznych zakażeń szpitalnych wywoływanych przez ten gatunek, które w szczególności u osób z osłabioną odpornością mogą stanowić zagrożenie życia.

Staphylococcus lugdunensis

Gatunek ten po raz pierwszy opisany został w roku 1988 w miejscowości Lyon we Francji. Szczepy izolowane były z różnych materiałów, m.in. próbek krwi, drenu,
i ropnia. Zgodnie z taksonomią zaliczany jest do gronkowców koagulazo-ujemnych, jednakże wykazuje silniejszą patogenność niż inne gatunki z tej grupy. Podobnie
do S .aureus powoduje poważane powikłania, takie jak: zapalenie wsierdzia, zakażenia krwi, zakażenia kości i stawów, zapalenie opon mózgowych, ropnie mózgu.
Był izolowany także z wysięków piersi, co może sugerować istnienie związku pomiędzy zakażeniem S. lugdunensis a chorobą, jaką jest niepołogowy ropień piersi.
Może wywoływać także podskórne ropnie oraz zakażenia tkanek miękkich. Ze względu na wysoką patogenność bakterii, do zakażenia może dojść zarówno u osób zdrowych, jak i u tych z dodatkowymi obciążeniami, takimi jak cukrzyca, niewydolność nerek, terapia immunosupresantami. S. lugdunensis ma udowodnioną zdolność do wiązania i dezaktywacji czynnika von Willebranda (który bierze udział w procesie krzepnięcia krwi, umożliwia adhezję trombocytów do kolagenu w miejscu uszkodzonego naczynia), przez co jeszcze bardziej zwiększa się jego zjadliwość.
W związku z tym wielu badaczy zaleca, aby nie bagatelizować nosicielstwa
S. lugdunensis, zwłaszcza w przypadku izolacji bakterii z krwi.

Staphylococcus capitis

S. capitis dzieli się na dwa podgatunki: subsp. urealyticusi subsp. capitis. Podgatunek urealyticus można odróżnić od subsp. capitis dzięki obecności ureazy, zdolności do wytwarzania kwasu z maltozy w warunkach beztlenowych, profilu kwasów tłuszczowych, większemu rozmiarowi kolonii oraz za pomocą sekwencjonowania DNA. Oba podgatunki klasyfikowane są jako patogeny ludzkie.
S. capitis odpowiedzialny jest za zakażenia w ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej, infekcyjnym zapaleniu wsierdzia, związanym z obecnością zastawek czy rozrusznika, zapaleniu opon mózgowych, zapaleniu kości i szpiku, zapaleniu krążka międzykręgowego i trzonów kręgów. Znane są również przypadki sepsy
u noworodków i małych dzieci spowodowane zakażeniem S. capitis.